Pop Court

Posts

POP / Black Lips - Bad Kids / 2009

- March 15, 2020

Θυμάμαι μια συνέντευξη του David Bowie από τα 90 s στην οποία είχε πει ότι από τη στιγμή που έκλεισε τα 20, έκτοτε ένιωθε σαν να μη μεγάλωσε ούτε μια μέρα και ξαφνικά να ξύπνησε 50. Στο μεσοδιάστημα, όμως, αντιμετώπιζε ό,τι καινούριο παρουσιαζόταν με τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό ενός 20χρονου, ο οποίος είναι λευκό χαρτί έτοιμο να γεμίσει από τα νέα ερεθίσματα. Αυτά τα λόγια μου χαράχθηκαν επιτόπου, ίσως επειδή ανέκαθεν είχα μια αγωνία να παραμένω επίκαιρος στην κάθε εποχή που ζω, όχι ως παρατηρητής μα με την ικανότητα να αναγνωρίζω και να εκτιμώ πραγματικά ό,τι νέο συμβαίνει γύρω μου. Με τα χρόνια, παρατηρώ πως αυτή είναι μια εγγενής υπαρξιακή αγωνία της γενιάς μου, με προεκτάσεις την παρατεταμένη εφηβεία και την ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση της νεότητάς της - μέσω συνεχών αντιφατικών αναρτήσεων στα social media που δηλώνουν πόσο γερασμένοι είναι, ελπίζοντας πως η στιγμή που θα το εννοούν θα αργήσει να έρθει. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους που δεν είμαστε Bowie , έχ

Ένα κείμενο για την Winona

- February 16, 2020

Οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι η υπόσχεση της ξεκούρασης από τους έντεκα μήνες πειθήνιας ρομποτικής εργασίας. Δεν είναι ούτε η εκπλήρωση του ναρκισσιστικού εγώ μας για να ανέβει πιο ψηλά στο αόρατο βάθρο του καταναγκαστικού αυγουστιάτικου Instagram. Δεν είναι το κυνήγι της χαμένης από την καθημερινότητά μας λίμπιντο - η ψευδαίσθηση ότι η περιπέτεια υπάρχει ακόμη στη ζωή μας - ούτε η αναπλήρωση του υγρού στοιχείου που τόσο λείπει από τις μέρες και τις νύχτες μας στο τσιμέντο. Πρωτίστως, κάθε καλοκαιρινή απόδραση δίπλα σε κάποια παραλία συνιστά μια ακραία και βαθύτατη πίστη στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε ηλιοκαμένη επίσκεψη στην ξεραΐλα του Αιγαίου συνοδεύεται από την ανώτερη ελπίδα για μια ανθρώπινη σύνδεση, αυθεντική όσο και στέρεη, απαλλαγμένη από τα τεχνητά γλυκαντικά που αποκτά ανάμεσα στους καφέδες και στα ποτά στα νέα κουλ στέκια της πόλης. Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι ο καθρέπτης της αστικής σου ρουτίνας. Δεν αφήνεις πίσω το παλιό ταλαιπωρημένο κέλυφος του εαυτο

Οι 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 2010

- December 31, 2019

Καθώς ο χρόνος και ο κόσμος μοιάζουν να κινούνται ολοένα και πιο γρήγορα, το σινεμά λειτουργεί τόσο ως μια πυξίδα αλλά και σαν μια άγκυρα που σε βοηθά να περιηγείσαι μέσα στα χρόνια και να ζεις στην εποχή σου, απαλλαγμένος από νοσταλγία για τις καλύτερες μέρες ενός εξωραϊσμένου παρελθόντος. Τη δεκαετία που μας πέρασε παρακολούθησα πάνω από 1000 νέες ταινίες, και είχα την τύχη για ένα μεγάλο διάστημα να πληρώνομαι για αυτό. Πάντα θα αγαπώ το σινεμά και θα πηγαίνω σε αυτό, αλλά για τα 2010s δεν μπορείς να διαχωρίσεις τη ζωή μου μακριά από αυτό, και για εμένα αυτό είναι ανεκτίμητο. Αυτές ήταν οι 20 αγαπημένες μου ταινίες από τον Ιανουάριο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2019: 20) Cemetery of Splendour ( Apichatpong Weerasethakul) Η πραγματικότητα και οι παραισθήσεις που προκύπτουν από τα πιο μελανά και σκοτεινά σημεία της γίνονται ένα ενιαίο σώμα, σε μία ταινία που με στοίχειωσε σε βαθμό που δεν περίμενα, και δε σταμάτησα να επεξεργάζομαι κομμάτια της εβδομάδες, μήνες

Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2019

- December 15, 2019

Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές έχω δει 124 ταινίες μέσα στο 2019, μόλις 28 από αυτές όμως στο σινεμά. Καθώς το Netflix επενδύει σε ολοένα και καλύτερες παραγωγές και οι πλατφόρμες streaming αναμένεται να κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια, το στοίχημα του σινεμά για την επόμενη δεκαετία είναι να βρει τρόπους να επιβιώσει και να παραμείνει επίκαιρο, ώστε να μην καταστεί σε βάθος χρόνου μουσειακό είδος. Προσωπικός μου στόχος για το 2020 είναι από τώρα να δω τις διπλάσιες ταινίες στο σινεμά συγκριτικά με φέτος, αλλά ως τότε αυτές ήταν οι δέκα αγαπημένες μου ταινίες για τη χρονιά που φεύγει. 10) Atlantics ( Mati Diop ) Το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της Mati Diop μπορεί να είναι σε σημεία εμφανώς ακατέργαστο, αυτό είναι όμως που το καθιστά τόσο ξεχωριστό σε σύγκριση με οτιδήποτε άλλο είδα μέσα στο 2019. Δε με νοιάζουν οι σεναριακές ευκολίες και το πόσες φορές βλέπουμε τον ωκεανό. Όλη η ταινία είναι ένα mood και είμαι σίγουρος ότι θα ανατρέξω

Στο «Parasite» η ελπίδα ταξικής κινητικότητας γίνεται πεδίο επιστημονικής φαντασίας

- September 22, 2019

~ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS~ Το σινεμά επιστημονικής φαντασίας αντιμετωπίζεται συχνά ως αυτοαναφορικό genre , στο βαθμό που περισσότερο από το περιεχόμενο και την ιστορία έχει σημασία το περίβλημα, και με βάση αυτό κατηγοριοποιείται. Δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός, κανένα υπόβαθρο που να δημιουργεί υπαινιγμούς για την πραγματική ζωή, ώστε η κατηγοριοποίηση των ταινιών του είδους να γίνεται προγενέστερα και αποκλειστικά με εξωτερικά κινηματογραφικά χαρακτηριστικά (αισθητική, σύνοψη του σεναρίου στο IMDb ), και όχι μετά τη θέαση της ταινίας. Ο Bong Joon Ho έχει πειραματιστεί με το σινεμά επιστημονικής φαντασίας (“ The Host ”, “ Snowpiercer ”, “ Okja ”), ενώ έχει δείξει πως μπορεί να δημιουργεί αλλόκοτους μικρόκοσμους ακόμη και μέσα σε ρεαλιστικά περιβάλλοντα (“ Barking Dogs Never Bite ”). Γνωρίζει πώς να χειρίζεται το είδος εκ των έσω, σε ζητήματα ρυθμού, εικονοποιίας και διαχείρισης καταστάσεων. Από αυτή την άποψη, το « Parasite » είναι μια σκοτεινή σάτιρα για τις ταξικές ανισορροπίε

Το «Once Upon a Time… in Hollywood» κερδίζει μια ήδη χαμένη μάχη με το χρόνο

- August 31, 2019

~ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS~ Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της παιδικής ηλικίας είναι μαγικός. Όσα χρόνια και αν περάσουν, μέσα στο μυαλό μας τα πάντα από εκείνη τη χρονική περίοδο παραμένουν ακριβώς όπως τότε. Μπορεί να δούμε βίντεο, ντοκιμαντέρ, ταινίες από την εποχή κατά την οποία υπήρξαμε παιδιά, όλα όμως θα διατηρούνται αέναα όπως φιλτραρίστηκαν από το παιδικό μυαλό μας. Υπήρξα παιδί στα 90s και έφηβος στα 00s, και καθώς βρισκόμαστε πια σε απόσταση ασφαλείας από αυτές τις δεκαετίες, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως παρά τα κακώς κείμενα που μπορεί να είχαν, τις αντιμετωπίζω με μια αθώα ματιά, σαν οι μέρες τους να ήταν φωτεινές αλλά δροσερές, και τα βράδια τους λαμπερά και γεμάτα μέλλον και περιπέτεια. Ο Κουέντιν Ταραντίνο ήταν 6 ετών το καλοκαίρι του 1969, όταν η επαναστατική ελπίδα, η δημιουργική αφέλεια και η παραισθησιογόνα ελευθεριότητα των 60s έδιναν τη θέση τους στην ολοκληρωτική διάψευση κάθε προσδοκίας και σε ένα βαθύ σκοτάδι που είχε φροντίσει να

Search This Blog